Home » Posts tagged 'Rie Kudo'
Tag Archives: Rie Kudo
Japon Minyatürcü Rie Kudō’ya Üçüncülük Ödülü

Rie KUDŌ – Minyatür -Geleceğin Ustaları Üçüncülük Ödülü
Rie Kudō’yu Kotodama İstanbul’un ilk kitabının Japonca kapağındaki muhteşem minyatürleriyle tanıyoruz. Şimdi ondan güzel bir haber daha paylaşıyorum. Geleceğin Ustaları yarışmasında, yeni eseriyle üçüncülük ödülü kazandı. Eserinin ismi Kadir-i Mutlak. Beni çok etkiledi! Minyatürün bir yanında, bir Japon kadın var. 12hitoe adı verilen eski çağların Japon giysisini giymiş. Bu kıyafet 12 kat kimonoya işaret ediyor. Bu katların renk uyumu çok önemli. Giyilme sırası var. Mevsimlere göre renkleri de değişiyor. Yaklaşık 1000 yıl kadar önce Heian Döneminden itibaren soylu kadınların giydiği bir kıyafet. Minyatürün diğer tarafında ise geçmişten bir yağız Türk delikanlısı atıyla resmedilmiş.
KÜLTÜREL ETKİLEŞİMLER: JAPONYA
EDİTÖRLERDEN :Ali Volkan Erdemir – Esin Esen
Uzak iklimleri bir birine bağlayan, her biri kendi alanında söz sahibi akademisyenler ve sanatçılar bu dosyada bir araya geldi. Japonya’dan ve Türkiye’den sesler iki ülke arasındaki ‘naif romantizm’e bir selam gönderip, yerine bu coğrafyada pek bilinmeyen bir Japon imgesinden bahsetti. Bu imgede devasa bir kültür haritasından ayrıntılar var. Kadim zamanlardan, atom bombasına, her iki ülke arasındaki sanatın etkileşimine, etnik kültürlerden, kadim Japon kadınlarına, zenci bir samuraydan, haikuya kadar pek çok konu ele alındı.
Etsuko Shindō, Japon bir yazar. Yazısında çocuk kitaplarını yazmaya nasıl başladığını anlatıyor. Satırları bizleri, Japonya’daki çocuk kitapları satan kitapçılarda gezmeye davet ediyor.
Aynur Küçükyalçın, ilk Türk sumi-e (Japon mürekkep resmi) sanatçısı. Yazısı Japon algısına dair muhteşem ipuçları sunuyor. Japon resmini anlarken atmamız gereken ilk adımlara işaret ediyor.
Aydın Özbek’in yazısı, Türkiye’deki Japonya algısını kısa bir tarihsel süreç içinde ele aldıktan sonra, Japonya konusunda bugüne değin pek değinilmemiş ya da değinilmekten kaçınılmış Ainular – Japon yerlileri üzerine odaklanıyor.
Erdal Küçükyalçın, Yasuke adlı öyküsünde zenci bir samurayı konu ediyor. Japonya ve Mozambik… Binlerce yıldır aynı yerde duran Baobab ağacı Mlapa… ve zenci samuray Yasuke. Gerçek bilgiler üzerine kurgulanmış bu öykü, okuyucusuna bilinmeyen bir zamanın şiirselliğini sunuyor.
Filiz Yılmaz, bildiğimizi sandığımız bir dönemin bize yabancı bir yönünden Japonya’da atom bombası edebiyatından bahsediyor. Çok hüzünlü, bir o kadar da bilinmesi gereken şeyler onun satırlarından bize ulaşıyor.
Charles Trumbull, Güneybatı Amerika’nın doğasını o topraklara özgü haiku şiirleri aracılığıyla anlatıyor. Hiç tanımadığınız bir coğrafyayı, yetmişli yaşlarındaki şairin çocukluğuna, gençliğine dair anılarını on yedi hecelik şiire capcanlı sığdırışı, insanı haikunun sihrine inandırıyor.
Tsuyoshi Sugiyama ve Kajii Motojiro’nun “Limon” adlı öyküsü özenli ve anlaşılır bir Türkçeyle okuyucuya ulaştırıyor. Türkiye’de bilinen Japon edebiyatı Avrupa ve ABD’de popüler olan eserlerin çevirilerinden ibaret; bu noktada Sugiyama’nın Japoncadan çevirdiği öykü daha da önem kazanıyor.
Yusuf Eradam, şair, yazar, düşünür, fotoğraf sanatçısı, tiyatro eleştirmeni, çevirmen ve besteciliğinin beslediği haikularında, kendi deyişiyle ‘az olanda çoğu’ sanatsal bir biçemde, sadelikle ortaya koyuyor.
Esin Esen, kadim Japonya’dan kadın şairlerin sesini duymamızı sağlıyor, sözün ruhu bugüne geliyor.
Rie Kudō Caymaz Japon bir minyatürcü. Bir Japon olarak minyatür sanatına yaptığı yolculuğu anlatıyor. Bin üç yıl önce söylenmiş bir Japon şiirinin minyatürünü bizimle paylaşıyor.
Tolga Özşen, Türkiye’de genel olarak çalışkan, disiplinli, saygılı gibi yüksek değerlerle tanınan Japon insanının mutlulukla ilişkisini, tarihsel dönemler içinde toplumsal ve kültürel değişimler bağlamında inceliyor. Mutluluğun varsıllıkla mı, doğa ile derinleşen ilişkide mi, ya da farklı bir yöntemde mi elde edildiğini, elde edilip edilemeyeceği soruları da Japon toplumu üzerinden bizleri de merakla düşündüren sorular.
Ryō Miyashita, Japon Osmanlı uzmanı ve Orhan Pamuk kitaplarının çevirmeni. Bu iki özelliği, divan şiirini Japoncaya çevirmek üzerine kaleme aldığı yazısında bir araya geliyor. Kültürümüzün Japon kültürüne nasıl aktarılabileceği üzerine onunla birlikte akıl yürütmek okuyucu için de keyifli bir deneyim oluyor.
Ali Volkan Erdemir, Taneda Santōka’nın yaşamına kısaca değindikten sonra haikularını Japoncadan çevirirken yine Japonya’da ilk Nobel Edebiyat Ödülü alan (1968) Kawabata Yasunari’nin yaşamına kısaca dokunup onun üzerine yazdığı “Usul Yürek” adlı şiiri ilginize sunuyor.
JAPON BİR MİNYATÜRCÜ-日本人のミニアチュール家
Yaşam güzel sürprizlerle dolu…Gördüğünüz resim bir minyatür.. Ressamı bir Japon: Rie Kudō, Türkiye’de minyatür sanatı üzerine çalışmalar yapıyor. Resmin konusu Man’yōshū’dan bir şiir. Man’yōshū (8.yy) en eski Japonca kaynak. Benim tezimin konusu da bu antolojideki kadın şairlerdi. Düşünün Türk sanatını en eski Japon şiiriyle birleştiren bir Japon ve en eski Japon şiirlerini araştıran bir Türk…
Resme baktığımda bir yolculuk daveti gibi… Hadi olur desem uzak çağlara gideceğim. Resimde Nukata no Ōkimi adında bir saray şairi yer alıyor. Betimlenen şey şairin Güz Tercihi konulu şiiri (1:16). Şiirin hikayesi şöyle, İmparator güz ve baharın karşılaştırılmasını istiyor. Nukata da bu şiiri okuyor. Şiirin sonuna kadar sanki baharı seçecekmiş gibi anlatırken son anda “hazan tepelerini seçiyor” Sevgili Rie Hanım resmi açıkladığında sanatçının algısını takip etmenin keyfini yaşadım. Resimde şair arkası bahara dönük önünde hazan yaprakları, bu duruş tercihini anlatıyor.
Resim, Klasik Türk Sanatları sergisinde yer aldı.
Ressamından dinlemek harikaydı!
ミニアチュールというトルコ伝統芸術と日本人の画家、工藤・理英。この作品は万葉集の額田王の歌 (1:16)のミニアチュールです。何年掛かけて、万葉の研究を続けてきたトルコ人の私と、トルコの芸実に万葉を描く日本人!
彼女はミニアチュールと万葉集をこう述べています:
「ミニアチュールは、オスマン時代のスルタンの肖像や、行われた祭典など、ある意味<カメラがなかった時代の写真>であるようにも思います。同じように、写真はもちろん当時の絵さえほとんど残っていない万葉時代の風景を、万葉集の歌をモチーフに一つ一つ描きたいです。」